Nowa odsłona feminizmu

"Ruch zwany Womans Liberation dociera już do ewolucyjnie zadanej bariery różnic biologicznych płci. W oświadczeniach przywódczyń tego ruchu można już wyczytać rzeczy dość szalone, chociaż jeszcze na razie nie domagają się, by w myśl pełnej demokracji mężczyźni też zachodzili w ciążę i doznawali boleśni porodowych." - Stanisław Lem

***

Jestem feministką.

Bardzo proszę o nie zniechęcenie się do tego wpisu po przeczytaniu pierwszego zdania. Paradoksalnie mimo, iż jestem feministką, nie lubię feministek. A raczej nie lubię ich sposobu myślenia i działania oraz tego, co sobą reprezentują. Nie jestem feministką, którą na co dzień kreują media; nie jestem feministką z partii lewicowych ani z Kongresów Kobiet. Nie uważam, aby istniała wojna płci, nie żądam parytetów i nie wmawiam kobietom, że są uciskane. Uważam się bowiem za feministkę wolnościową. W dalszej części tego wywodu postaram się wyjaśnić, o co chodzi, a tymczasem skupię się na obrazie feminizmu, który jest kreowany obecnie, i który tkwi w świadomości społecznej.

W moich oczach forma feminizmu, która jest rozpowszechniana, jest kolejną lewicową ideologią, którą z powodzeniem można porównać do komunizmu. O ile komunizm jest ideologią jednej klasy społecznej, zaś faszyzm ideologią jednego narodu – feminizm jest ideologią jednej płci. Zamiarem komunistów było uświadomienie klasy robotniczej, że jest wykorzystywana przez kapitalistów. Jednym z dogmatów komunizmu była teoria „walki klas”. Aby zrealizować idee feminizmu należy uświadomić kobiety, jak bardzo są wykorzystywane przez mężczyzn. Zamiast dogmatu o „walce klas”, u feministek znajdziemy dogmat dotyczący „wojny płci”. Jedna ideologia brzmi dla mnie zatem niczym kalka drugiej. Wyznawcy obu tych ideologii dążą do osiągnięcia swoich utopijnych celów, kompletnie przy tym ignorując zasady, którymi rządzi się realny świat.

Przyjrzyjmy się przez chwilę sytuacji kobiet na przestrzeni polskiej historii. Feministki bezmyślnie powtarzają hasła importowane z Zachodu, nie dostrzegając, że kobiety w Polsce nigdy tak naprawdę nie były dyskryminowane (no cóż, może przed wprowadzeniem chrześcijaństwa, kiedy uważało się, że kobiety nie mają duszy). Prawo do głosowania zyskały w tym samym czasie, co mężczyźni, czyli zaraz po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Kobiety w Polsce nigdy także nie musiały walczyć o dostęp do edukacji, dzięki czemu Maria Curie-Skłodowska mogła zdobyć Nagrodę Nobla. Obecnie w Polsce większy jest odsetek studentek niż studentów. Czy to powód, żeby mężczyźni zaczęli ubiegać się o parytety? Większość polskich kobiet wcale nie potrzebuje wsparcia feministek ani nie pragnie ich dotarcia do władzy. Fakt, że kobiety nie czują się dyskryminowane, feministki próbują wyjaśnić pojęciem „fałszywej świadomości”. Kobiecie jedynie się wydaje, że pragnie wziąć ślub, a tak naprawdę zmuszają ją do tego stereotypy. Wychodzi za mąż wbrew sobie, rezygnując ze skrytego marzenia o karierze strażaka.

Nie oznacza to jednak, że feminizm zawsze był ruchem niepotrzebnym i wydumanym. Amerykański feminizm swoje korzenie miał w XIX-wiecznym ruchu przeciwko niewolnictwu. Traktat autorstwa Sarah Grimke „Prawna niemoc kobiet” porównywał wtedy prawa niewolników do praw kobiet, między którymi podobieństwa były szokujące. Te feministki walczyły o prawa kobiet na podstawie własności do samych siebie. Wierzyły w to, że każdy człowiek ma równe prawa, które przysługują mu z racji samego bycia człowiekiem. I ja feminizm wciąż rozumiem w ten sposób, mimo iż jego obecne przedstawicielki wykorzystują jego tradycję, by walczyć o przywileje i występować przeciw idei równości. W ten właśnie sposób obecnie postrzegane są feministki – jako nawiedzone, walczące z nieistniejącym wrogiem i próbujące komuś wmawiać, że jest uciskany, mimo że osoba ta jest całkowicie zadowolona z życia.

Być może po tym, co napisałam, wielu widzi we mnie konserwatystkę, jednak nie jest to prawdą. Żadna ze mnie konserwatystka. Spróbuję zatem przybliżyć nieco mój punkt widzenia.

Słownik języka polskiego informuje nas, iż feminizm to ruch, którego celem jest prawne i społeczne równouprawnienie kobiet. I tutaj chciałabym przede wszystkim skupić się na słowie „równouprawnienie”.

Jako feministka i osoba wierząca w równouprawnienie odrzucam przywileje płci i żądam rzeczywistej równości dla kobiet i mężczyzn. Moim priorytetem jest ludzka wolność. Nie ma dla mnie znaczenia, czy człowiek ten jest kobietą czy mężczyzną, czy jest biały, czarny czy żółty, czy jest homo- czy heteroseksualny. Nieważne, czy jest Niemcem, Amerykaninem czy Polakiem. Wierzę w credo wszystkich idei wolnościowych, według którego wolność człowieka kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność drugiego człowieka Dlatego też, w przeciwieństwie do feministek, jestem przeciwna aborcji – jest to wszakże morderstwo, odbiera zatem życie innej osoby (nie wnikam tutaj w przypadki wyjątkowe).

Popieram zniesienie wszystkich praw, które różnicują i dyskryminują płci. Piszę tu między innymi o prawie rodzinnym, które zwykle staje po stronie kobiet kosztem mężczyzn, na przykład jeśli chodzi o opiekę nad dzieckiem. Uważam, że każda kobieta podejmując wybór ponosi za niego odpowiedzialność, niezależnie od tego, czy chce być matką pozostającą w domu, czy szefem wielkiej korporacji. Nie jestem w stanie ścierpieć niechęci, jaką feministki okazują mężczyznom, traktując ich jak swoich wrogów. Mężczyźni są naszymi ojcami, synami, mężami, chłopakami, przyjaciółmi czy kolegami. Niczego nie da się osiągnąć, prowadząc wojnę z połową ludzkiej populacji.

W każdej dyskusji o feminizmie zawsze z czasem pojawia się kwestia parytetów. Nie będę się już rozpisywać o tym, iż naruszają one zasady wolnego rynku. Są one również największym przejawem dyskryminacji kobiet, z jakim kiedykolwiek się spotkałam. Naprawdę nie wiem, czy tylko ja to dostrzegam, ale ale jest to dla mnie widoczne na pierwszy rzut oka. No bo czym usprawiedliwia się wprowadzenie parytetów? Wprowadza się je, by kobiety miały łatwiej. Dla mnie osobiście jest to obraźliwe i sugeruje, że nie jesteśmy w stanie same wypracować sobie wysokich pozycji. Rozumiem to jako insynuację, iż jesteśmy na tyle głupie, że nie potrafimy same czegoś osiągnąć i potrzebny nam jest do tego parytet. Gdzie tu równość, kiedy kobiety bez żadnych starań wchodzą na przykład na listy wyborcze, podczas gdy mężczyźni muszą sobie na to zapracować? Czym to jest, jeśli nie dyskryminacją mężczyzn i obrazą dla kobiet?

Jestem wierna ideom równości i wolności oraz podążam za nimi we wszystkich dziedzinach życia. Jeśli kobieta chce być feministką i manifestować swój sprzeciw wobec męskiej dominacji poprzez, na przykład, nie dbanie o siebie, proszę bardzo, takie jest jej prawo jako wolnego człowieka. Ja mogę zaś uważać, że to dziecinne, że nie ma nic na celu i feministki na pewno w ten sposób nie uratują świata, bo i każdy ma prawo do wyrażania opinii. Gdybym mogła coś zasugerować, proponowałabym wyjazd na misję do Afryki i pomaganie tamtejszym kobietom. One w rzeczywistości potrzebują pomocy.

Kobieta ma prawo do wybrania własnej ścieżki, a mężczyzna nie ma żadnego prawa w to ingerować. Jeśli chce realizować się zawodowo – proszę bardzo. Pogląd mówiący o tym, że kobiety powinny zajmować się domem jest według mnie całkowicie nietrafiony, jeśli jednak kobieta pragnie właśnie temu się poświęcić – nie ma sprawy. Nikt nie ma prawa w takim wypadku jej wmawiać, że nie wie, czego chce. Każda kobieta ma swój rozum, a feministki odmawiają kobietom posiadania tego właśnie rozumu twierdząc, że nie są w stanie nawet zadecydować o swoim życiu. Jeśli kobieta chce być górnikiem, traktorzystką czy służyć w wojsku – żaden problem. Życie samo zweryfikuje, czy będzie się do tego wystarczająco nadawała. Działa to oczywiście w obie strony i sądzę, że jeśli największym marzeniem mężczyzny jest zajmowanie się kosmetyką, to właśnie powinien robić. Na świecie pojawiło się wielu wspaniałych projektantów mody oraz wiele uczonych kobiet. Grunt, żebyśmy się różnili, bo różnimy się pięknie.

Ważne jest to, żeby mieć tę świadomość. Świadomość, że możemy wszystko. Że zaraz po ślubie mąż nie zostawi nas, kiedy okaże się, że kompletnie nie potrafimy gotować, gdyż nie każdy musi umieć gotować, a my możemy w zamian mieć wiele innych przydatnych umiejętności. Być może to facet będzie świetnym kucharzem, a jego żona będzie miała smykałkę techniczną i naprawi każdy kran. Nie należy poddawać się stereotypom i temu, że czegoś „nie wypada” robić. Ujednolicony model rodziny znudziłby się bardzo szybko i mnie osobiście nie pociąga. Każda para wypracowuje reguły między sobą, a związek partnerski polega właśnie na tym – na partnerstwie. Role nie są z góry narzucone. Wszyscy żyjemy tak, jak chcemy, i jak umiemy.

Nie zabraniam kobietom zostania politykami. Nie zabraniam im gotowania i prania, ani służenia w wojsku, ani malowania się, ani noszenia broni, ani grania w piłkę. W moim mniemaniu byłoby to pogwałcenie najświętszego prawa – prawa wolności. Możemy być, kim chcemy. Mogę być piękna, inteligentna i spełniona zarówno w domu, jak i w pracy. Nie muszę uwalniać się spod męskiego ucisku, ponieważ nigdy nie byłam zniewolona, niezależnie od tego, czy radość sprawia mi zajmowanie się dziećmi i domem, czy też wspinanie się po szczeblach kariery. I właśnie to stanowisko, a nie lewicowy feminizm, jest dla mnie kwintesencją kobiecości, niezależności i, przede wszystkim, wolności.

Tyle na temat feminizmu. Musiałam to z siebie wyrzucić.

Cytat na dziś:

"Nie zgadzam się z tobą, ale zawsze będę bronił twego prawa do posiadania własnego zdania" - François-Marie Arouet de Voltaire

I to wystarczy.